Reportaxe-Comunicado Dia do Traballo 1 de Maio de 2018: 130.000 galegos viven de costas á recuperación económica e que non poden celebrar o día do traballo. Mentres o PIB crece a un ritmo do 3 % anual, só 40.800 dos case 170.000 parados con experiencia laboral previa rexistrados nas oficinas de emprego da comunidade a finais do ano pasado e á súa costa o Goberno de Feijóo (PPdeG) sóbense o soldo a costa do público máis dun 8% mentres mentres a contra aos traballadores prométeselles un 0,25%. A era dos recortes parece tocar ao seu fin na Xunta de Galicia, polo menos no que respecta aos soldos do Goberno autónomo do PPdeG que se soben o soldo anualmente máis dun 7%. O presidente, Alberto Núñez Feijóo, vencedor das últimas eleccións por maioría absoluta, incrementa o seu soldoso en 2017 os 67.500 euros actuais. Pladesmepaesga insta ao Gobierno de Feijóo a motivar o regreso das miles de familias destruídas, s eparadas e expulsadas á emigración polo seu goberno mentres se motivan con "paguitas, un Venezolano explica en Youtube como vivir de ayudas en españa" aos inmigrantes.
Este 1 de Maio en moitos países realízanse grandes desfiles ou manifestacións de organizacións laborais e de traballadores independentes, nos que se declaman acesos discursos cuxo tema principal é a situación laboral dun grupo específico ou do país. Nalgunhas nacións a celebración oficial do 1º de maio serve como ?termómetro? para medir a relación entre as organizacións laborais e o goberno, segundo o poder de convocatoria que teña o Estado
O primeiro de maio de 1886, Albert Parsons, líder da organización laboral ?Cabaleiros do Traballo de Chicago?, dirixiu unha manifestación de 80 mil traballadores a través das rúas de Chicago, solicitando a redución do horario laboral a oito horas diarias. Nos seguintes días uníronse a esta demanda 350 mil traballadores de toda a Unión Americana, que iniciaron unha folga nacional que afectou máis de mil fábricas. A unión dos traballadores causou moita alarma entre os industriais e na prensa, pois viron nas manifestacións o inicio dunha ?revolución?.
Os anarquistas e outros radicais políticos crían que a petición de redución de xornada era unha medida moderada e nun principio non quixeron involucrarse, pero o nivel de convocatoria que logrou Albert Parsons convenceu aos anarquistas de integrarse ao movemento. O 3 de maio August Spies, director dun xornal laborista, falou ante 6 mil traballadores. O grupo de huelgistas dirixiuse despois a unha fábrica próxima, a planta McCormick, a manifestarse. Pronto chegou a policía, abriu lume e matou polo menos a un huelgista, ferindo a moitos máis.
A historia
Os feitos que deron lugar esta celebración están contextualizados nos albores da revolución industrial nos Estados Unidos. A fins do século XIX Chicago era a segunda cidade de EE.UU. Do oeste e do sueste chegaban cada ano por ferrocarril miles de ganaderos desocupados, creando as primeiras vilas humildes que albergarían por centos de miles de traballadores. Ademais, estes centros urbanos acolleron a emigrantes vindos de todo o mundo ao longo do século XIX.
A reivindicación da xornada laboral de 8 horas
Unha das reivindicacións básicas dos traballadores era a xornada de 8 horas. O facer valer a máxima: «oito horas para o traballo, oito horas para o soño e oito horas para a casa». Neste contexto producíronse varios movementos, en 1829 formouse un movemento para solicitar á legislatura de Nova York a xornada de oito horas. Anteriormente existía unha lei que prohibía traballar máis de 18 horas, salvo caso de necesidade. Si non había tal necesidade, calquera funcionario dunha compañía de ferrocarril que obrigase a un maquinista ou fogonero a traballar xornadas de 18 horas diarias debía pagar unha multa de 25 dólares.
A maioría dos obreiros estaban afiliados á Nobre Orde dos Cabaleiros do Traballo, pero tiña máis preponderancia a American Federation of Labor, Federación Estadounidense do Traballo, inicialmente socialista (algunhas fontes sinalan a orixe anarquista). No seu cuarto congreso, realizado o 17 de outubro de 1884, resolvera que desde o 1 de maio de 1886 a duración legal da xornada de traballo debería ser de oito horas. En caso de non obter resposta a leste reclamo, iríase a unha folga. Recomendaba a todas as unións sindicais a tratar de facer promulgar leis con ese contido en todas os seus jurisdicciones. Esta resolución espertou o interese de todas as organizacións, que vían que a xornada de oito horas posibilitaría obter maior cantidade de postos de traballo (menos desocupación). Eses dous anos acentuaron o sentimento de solidariedade e acrecentou a combatibilidad dos traballadores en xeral.
En 1886, o presidente de Estados Unidos Andrew Johnson promulgou a chamada Lei Ingersoll, establecendo as 8 horas de traballo diarias. Ao pouco tempo, 19 estados sancionaron leis que permitían traballar xornadas máximas de 8 e 10 horas (aínda que sempre con cláusulas que permitían facer traballar aos obreiros entre 14 e 18 horas). As condicións de traballo eran similares, e as condicións en que se vivía seguían sendo insoportables.
Como a Lei Ingersoll non se cumpriu, as organizacións laborais e sindicais de EE.UU. mobilizáronse. A prensa cualificaba o movemento en demanda das oito horas de traballo como «indignante e irrespetuoso», «delirio de lunáticos pouco patriotas», e manifestando que era «o mesmo que pedir que se pague un salario sen cumprir ningunha hora de traballo».
Manifestación do Primeiro de Maio en Parides
A convocatoria de folga
A "Nobre Orde dos Cabaleiros do Traballo" (a principal organización de traballadores en EE.UU.) remitiu unha circular a todas as organizacións adheridas onde manifestaba: «Ningún traballador adherido a esta central debe facer folga o 1° de maio xa que non demos ningunha orde respecto diso». Este comunicado foi rexeitado de plano por todos os traballadores de EE.UU. e Canadá, quen repudiaron aos dirixentes da Nobre Orde por traidores ao movemento obreiro.
Na prensa do día anterior á folga, o 29 de abril de 1886, podíase ler: «Ademais das oito horas, os traballadores van esixir todo o que poidan suxerir os máis tolos anarco-socialistas». O New York Estafes dicía: «As folgas para obrigar ao cumprimento das oito horas poden facer moito para paralizar a nosa industria, diminuír o comercio e frear a renaciente prosperidad da nosa nación, pero non lograrán o seu obxectivo». O Filadelfia Telegram dicía: «O elemento laboral foi picado por unha especie de tarántula universal e volveuse tolo de remate: pensa precisamente nestes momentos en iniciar unha folga polo logro do sistema de oito horas». O Indianápolis Journal dicía: «Desfílelos callejeros, as bandeiras vermellas, as fogosas arengas de truhanes e demagogos que viven dos impostos de homes honestos pero enganados, as folgas e ameazas de violencia, sinalan a iniciación do movemento».
O día 1 de maio, a folga
O 1° de maio de 1886, 200.000 traballadores iniciaron a folga mentres que outros 200.000 obtiñan esa conquista coa simple ameaza de paro.
En Chicago onde as condicións dos traballadores eran moito peor que noutras cidades do país as movilizaciones seguiron os días 2 e 3 de maio. A única fabrica que traballaba era a fábrica de maquinaria agrícola McCormik que estaba en folga desde o 16 de febreiro porque querían descontar aos obreiros unha cantidade para a construción dunha igrexa. A produción mantíñase a base de esquiroles. O día 2 a polícia disolvera violentamente unha manifestación de máis de 50.000 persoas e o día 3 celebrábase unha concentración en fronte as súas portas, cando estaba na tribuna o anarquista August Spies soou a sirena de saída dunha quenda de rompehuelgas. Os concentrados lanzáronse sobre os scabs (amarelos) comezando unha pelexa campal. Unha compañía de policías, sen aviso algún, procedeu a disparar a pelacorpo sobre a xente producindo 6 mortos e varias decenas de feridos.
O redactor do Arbeiter Zeitung Fischer correu ao seu xornal onde proclama (que logo se utilizaría como principal proba acusatoria no xuízo que lle levou á horca) imprimindo 25.000 octavillas. Proclámaa dicía:
Traballadores: a guerra de clases comezou. Onte, fronte á fábrica McCormik, fusilouse aos obreiros. ¡O seu sangue pide vinganza!
Quen poderá dubidar xa que os chacales que nos gobernan están ávidos de sangue traballador? Pero os traballadores non son un rebaño de carneros. ¡Ao terror branco respondamos co terror vermello! É preferible a morte que a miseria.
Si fusílase aos traballadores, respondamos de tal xeito que os amos recórdeno por moito tempo.
É a necesidade o que nos fai gritar: ¡Ás armas!.
Onte, as mulleres e os fillos dos pobres choraban aos seus maridos e aos seus pais fusilados, en tanto que nos palacios dos ricos enchíanse vasos de viño custosos e bebíase á saúde dos bandidos da orde...
¡Secade vosas bágoas, os que sufrides!
¡Tende/Tede coraxe, escravos! ¡Levantádevos!.
Proclámaa terminaba convocando un acto de protesta para o día seguinte, o catro, ás catro da tarde, na praza Haymarket. Conseguiuse un permiso do alcalde Harrison para facer un acto ás 19.30 no parque Haymarket. Os feitos que alí sucederon son coñecidos como Revolta de Haymarket.
A revolta de Haymarket
Concentráronse na praza de Haymarket máis de 20.000 persoas que foron reprimidas por 180 policías uniformados. Un artefacto explosivo estalou entre os policías producindo un morto e varios feridos. A policía abriu lume contra a multitude matando e ferindo a un número descoñecido de obreiros.
Declarouse o estado de sitio e o toque de queda detendo a centenares de traballadores que foron golpeados e torturados, acusados do asasinato do policía.
Manifestación do Primeiro de Maio en Éibar, Guipúzcoa País Vasco (España) (ano 1978).Estes feitos represivos foron apoiados por unha campaña de prensa con citas como:
Que mellores sospeitosos que a plana maior dos anarquistas. ¡Á horca os brutos asasinos, rufianes vermellos comunistas, monstros sanguinarios, fabricantes de bombas, gentuza que non son outra cousa que o atraso de Europa que buscou as nosas costas para abusar da nosa hospitalidad e desafiar á autoridade da nosa nación, e que en todos estes anos non fixeron outra cousa que proclamar doutrinas sediciosas e perigosas!
A Prensa reclamaba un xuízo sumario por parte da Corte Suprema, e responsabilizando a oito anarquistas e a todas as figuras prominentes do movemento obreiro.
O 21 de xuño de 1886, iniciouse a causa contra 31 responsables, que logo quedaron en 8. As irregularidades en xuízo foron moitas violándose todas as normas procesales de forma e de fondo, tanto que chegou a ser cualificado de xuízo farsa. Os xulgados foron declarados culpables. Tres deles foron condenados a prisión e cinco á horca. Prisión
Samuel Fielden, inglés, 39 anos, pastor metodista e obreiro textil, condenado a cadea perpetua.
Oscar Neebe, estadounidense, 36 anos, vendedor, condenado a 15 anos de traballos forzados.
Michael Swabb, alemán, 33 anos, tipógrafo, condenado a cadea perpetua.
A matar na horca
O 11 de novembro de 1887 consumouse a ejecución de:
Georg Engel, alemán, 50 anos, tipógrafa.
Adolf Fischer, alemán, 30 anos, xornalista.
Albert Parsons, estadounidense, 39 anos, xornalista, esposo da mexicana Lucy González Parsons aínda que se probou que non estivo presente no lugar, entregouse para estar cos seus compañeiros e foi xulgado igualmente.
Hessois Auguste Spies, alemán, 31 anos, xornalista.
Louis Linng, alemán, 22 anos, carpintero para non ser executado suicidouse na súa propia cela.
https://www.datosmacro.com/paro-epa/espana-comunidades-autonomas/galicia
https://politica.elpais.com/politica/2016/12/03/actualidad/1480794839_433276.html
http://www.europapress.es/galicia/noticia-feijoo-conselleiros-suben-sueldo-2017-20161203141937.html
- 
Este Xornal 